Waarnemen wat zich ontvouwt…..wonderbaarlijk…

15 februari 2019

Ik was gistermiddag waarnemer in een aantal opeenvolgende gebeurtenissen. Het begon op de bovenverdieping met vreemde geluiden in mijn badkamer. Ik hoorde geluiden, waarbij ik aan het riool moest denken. Dat was vreemd, ik had geen referentiekader waarin dit paste, dit kon dus niet volgens mijn denken. Even later weer geluiden, luider en nog eens en het bleef aandacht trekken. Uiteindelijk ben ik nogmaals in de badkamer gaan kijken. Bruisend water kolkte omhoog in de wc-pot en spoot over de wc-bril op de vloer en in het bad kwam water omhoog. Snel liep ik naar beneden om te ontdekken dat daar nog hoger water uit de wc-pot omhoog borrelde en alles nat maakte. In een impuls liep ik naar buiten om te kijken of er ergens iets of iemand bezig was met de riolering. Onderweg trof ik de buurvrouw: Jij ook? uitwisselend. Er stond een auto van de gemeente op straat met een buis in de riolering en er stond een man bij. Hij drukte op de stopknop en luisterde naar mijn melding en vroeg waar ik woonde. Hij was de riolering aan het doorspoelen na klachten van buurtgenoten. Het was niet de bedoeling, dat ik daar in huis last van had. Hij stelde iets bij en maakte zijn klus af. Ik liep terug in huis en constateerde dat het water niet meer omhoog kwam. En nu…. Mijn plannen om te gaan wandelen legde ik opzij. Jammer. Eerst schoonmaken, dweilen en drogen, zowel boven als beneden. Dankbaar besefte ik dat het gewoon schoon en fris water was met wat schuim erin.  Ik was bijna klaar toen de bel ging en de mannen van de gemeente vroegen hoe de stand van zaken was. Of er een schoonmaakbedrijf gebeld moest worden? Ik moest lachen om zoveel service en het aanbod. Dankbaar voor zoveel verantwoordelijkheidsgevoel en vriendelijkheid. In 11 jaar tijd was dit de tweede keer dat zoiets gebeurde wisten ze me te vertellen. Bijzonder. Ze wensten iets terug te geven voor wat ontstaan was en beloofden een bos bloemen. Een halfuurtje later ging de bel en kwamen ze een prachtige bos bloemen brengen. Een waardevolle ontmoeting die ik blij en dankbaar koester.

Hiermee en in kwam een volgende fase in het zich ontvouwend wonder tevoorschijn. Terwijl ik de bloemen uitpakte, afsneed en schikte in een vaas viel er iets op het aanrecht. Vol verwondering zag ik een wandelende tak liggen. Wauw….wat een prachtig en wonderbaarlijk wezen. In een impuls bracht ik hem naar buiten, het zonnetje scheen en ik zette hem op de tegels. En nu…. Ik haalde een stoel, ging buiten zitten en gaf al mijn aandacht aan het wonder van moeder natuur wat zomaar aan mij was gegeven. Ik nam waar dat er een achterpoot miste. Langzaam bewoog deze nimf. Ik realiseerde me dat ik geen idee had van de natuurlijke omstandigheden, die nodig zouden zijn voor overleving. Op internet vond ik informatie. De buitentemperatuur zou wel eens een punt kunnen zijn. Ik had besloten de natuur zijn weg te laten gaan. Vervolgens kwam mijn vriendin Jacoline langs. Ik deelde mijn avontuur met haar. Haar hart opende zich meteen voor deze nimf. Ze besloot het prachtige wezen mee te nemen en te verzorgen. Samen vulden we een pot met voedsel en waterdruppels als een voorlopige overlevingsplek. De wandeling, die eerder opzij geschoven werd door wat zich ontvouwde, werd uiteindelijk door ons samen gemaakt.

“Ik heb genoten als waarnemer in een zich ontvouwende werkelijkheid en ik besef me dat de innerlijke houding en keuzes van een ieder in dit avontuur de uitkomst beïnvloedt.”